Handelinge 20:13-38

Wat dryf ‘n mens om soms ‘n ding te doen wat uiters gevaarlik is ter wille van iemand anders? Die bekende verhaal doem skielik by my op van Racheltjie de Beer, die meisietjie wat haar klere uitgetrek het in die sneeustorm en dit vir haar boetie aangetrek het, en hom toe met haar eie liggaam beskerm het teen die bittere koue. Ja, sy is dood, maar hy het bly leef. Meer onlangs het die bekende Manuel Escorcio se seun sy eie lewe verloor om iemand anders te probeer red van verdrinking. Hy het nie eers gedink aan die verskriklike gevaar wat vir hom wag nie, maar net eenvoudig gedoen wat hy kon. As ons terug gaan na die grensoorlog in Angola, dan hoor jy van talle verhale van uiterste bravade, waar mense hulle lewens gewaag het, en dikwels ook verloor het om ‘n kameraad se lewe te red.

Wat maak dat ‘n mens totaal jou vrees vir die dood verloor? Dat jy selfs nie eers bang is vir die verskriklikste marteling nie? Dat die saak waarvoor jy staan, die Koninkryk van God, so belangrik is vir jou dat jy bereid is om absoluut alles, selfs jou lewe daarvoor op te offer?

Paulus het by verskeie geleenthede willens en wetens, so absoluut onverskrokke in die leeu se bek ingeloop. Hierdie slag wou hy nou alweer opsluit na Jerusalem gaan om daar te wees met Pinkster. Almal waarsku hom om van Jerusalem af ver weg te bly. Vir enige gelowige, en veral een van Paulus se statuur, is dit lewensgevaarlik! Dit is veral oor die dinge wat Paulus preek, waaroor die Jode hulle mes vir hom ingehad het. Boonop was hy mos ‘n Fariseër wat veronderstel is om die wet in die kleinste besonderhede te onderhou. En wat maak hy? Hy vertel vir die heidene wat tot geloof kom, dat dit nie nodig is om by al daardie Joodse voorskrifte te bly nie! Dit maak hom die nommer een op die Jode se moordlysie. Nogtans is hy vasberade om daarheen te gaan.

Maar eers is daar ander sake om af te handel: hy moet in kontak kom met die gemeente in Efese. Ongelukkig is die tyd teen hom, dus maak Paulus ‘n plan. Om tyd te spaar laat kom hy al die ouderlinge van die gemeente in Efese na die hawestad Milete, sowat 60km van Efese af. Hy moes daar wag vir ‘n skip om hom na Sirië te neem, en hy wou sy tydjie baie goed benut.

Wanneer die ouderlinge opdaag, tree Paulus in gesprek met hulle. Die drie jaar wat hy in Efese deurgebring het om vir hulle die Evangelie te verkondig was baie beslis nie maklik nie. Bedags moes hy hom afsloof om die pot aan die kook te hou vir hom en sy geselskap. Onthou, hy was ‘n tentmaker. Saans het hy dan sy evangelisasiewerk gedoen. Vir Paulus was daar nooit rus nie. En dan moes hy boonop nog opgeskeep sit met die verskriklike kritiek en vervolging van veral die Jode, wat daarop uit was om van hom ontslae te raak ten alle koste. Hy het absoluut alles waarin hulle glo omver gewerp, en daaroor was hulle nou nie juis ekstaties gelukkig nie! Hulle het hom openlik teengestaan, gespot en selfs fisies vervolg. Maar ten spyte hiervan het Paulus bly glimlag.

Baie Christengelowiges dink dat geloof een lang susksesverhaal is, waar die een wonder na die ander plaasvind, en dat dit met jou net al die pad goed gaan. Dit is egter baie ver verwyder van die waarheid! Dikwels is die pad van geloof ‘n styl kronkelpaadjie teen die berg uit, besaai met groot klippe en dorings en allerhande struikelblokke.

Ek onthou nog toe ek as jong man die Drakensberge vir die eerste keer in sy volle glorie te voet aangedurf het, hoe seer my bene en voete was terwyl ons Boesmanspas aangedurf het. Ek onthou die verskriklike rotsblokke waaroor ons moes klouter, en die gebrek aan suurstof, dors, uitputting, die swaar rugsak, bittere koue, bloedige son. Ek onthou die verskriklike kranse wat bo jou uittroon en jou koggel met: “daar héél bo is eers jou bestemming! Jy het nog bitter ver om te gaan!” Ek onthou ook hoe ontsettend moedeloos ek soms was. Maar as ek dan terugkyk en die pad sien wat ek reeds oorwin het, kry ek nuwe moed, en dan beur ek voort met nuwe krag. En as jy vorentoe, boontoe kyk, dan sien jy daar voor die wonderlike poort na die hemel. En wanner jy bo kom? Daardie onbeskryflike, asemrowende uitsig maak dit alles oor en oor die moeite werd!

So is die geloofspaadjie dikwels, en dit verg vasbyt en kners op jou tande. In die proses kry jy baie kneusplekke, en dikwels voel jy moedeloos. Maar die uiteinde is deur en deur al daardie moeite werd. En die wonderlike van dit alles, is dat jy vir geen oomblik alleen is nie, want Jesus stap die volle pad saam met jou! Hy was immers deur al hierdie dinge gewees, en nog baie erger! Boonop is die Heilige Gees elke oomblik daarvan binne jou om jou van die nodige krag en wysheid te voorsien. Al wat jy moet doen, is om Hom net toe te laat om dit vir jou te doen! Moenie bang wees om die volle pad aan te durf nie, jy het die héél beste geselskap en hulp saam met jou.

Gebed:

Here, so dikwels huiwer ek en deins ek terug wanneer geloofsuitdagings vir my wag. Gee my asseblief die moed om dit met volle vertroue, en sonder huiwering aan te pak - dankie dat U altyd met my is!