Lukas 23:33-38
Dit is ‘n hartsverskeurende toneel wat voor Johannes afspeel, as die massa mense al jouende agter Jesus aanloop teen die koppie uit, die plek van die Kopbeen, Golgota. Die doodsreuk hang swaar om hierdie afgryslike plek, wat maar net één ding vir die besoeker beteken: ‘n aaklige, pynlike, uitgerekte doodsmarteling. Iemand wat daar sy laaste tydjie op aarde deurbring, kan maar net hoop dat die marteling nie te lank gaan duur nie, want dit kan soms dae neem voor die arme mens dood is van dors, uitputting of infeksie in sy wonde.
Daardie lot staar Jesus nou in die oë. Johannes stap ‘n ent agter die massa, hy is te bang om nader te kom. Hy sien hoedat sy Meester sukkel om die swaar houtbalk te dra. Dan krimp Johannes ineen as Jesus daar voor teen die steil bult struikel en inmekaar sak van uitputting. Hy hoor hoedat ‘n soldaat op iemand daar naby skree om die balk by Jesus te kom oorneem en dit verder te dra. “Toe, toe!” skreeu die soldaat, “Die tyd loop uit! Netnou is dit mos julle Sabbat!”
Iemand vertel vir Johannes dat hy daardie arme man vroeër iewers ontmoet het. Sy naam is Simon, glo hier vir die Paasfees, iewers uit Afrika, die kêrel sê hy dink dis Sirene.
Wanneer hulle by die koppie aankom, sien Johannes ‘n paar van die vroue staan, ‘n bedremmelde hopie huilende vroue. Hy staan nader om te troos.
Johannes sien hoedat die soldaat die swaar hamer lig, en dan weerklink Jesus se kreet van pyn. Johannes krimp ineen. Hy druk sy ore toe om die angskrete te probeer blokkeer. As hy opkyk, merk hy dat daar alreeds twee kruise geplant is. Die twee manne moes seker iets verskrikliks gedoen het om só ‘n straf te verdien!
Tussen die twee misdadigers verrys die derde kruis stadig, die vloekhout waaraan Jesus, die Seun van die Heilige God vasgespyker is. Hoe verskriklik vernederend, om gereken te word saam met sondige mense wat verafsku is deur die samelewing, dink Johannes.
Dan hoor Johannes vir Jesus praat, waar Hy stukkend geslaan aan die kruishout hang: “Vader, vergeef hulle, want hulle weet nie wat hulle doen nie!” Wat hierdie mense aan Jesus gedoen het is in menslike taal absoluut onvergeeflik. Tóg pleit Jesus by die Vader om vergifnis vir hulle. Dit gaan Johannes se verstand te bowe!
En dan kom die soldate en beroof Hom van sy laaste bietjie menswaardigheid, wanneer hulle Sy klere vat. Hulle trek lootjies oor wie dit gaan kry. Dit terwyl die Jode daar staan en Hom spot en uitlag. Vir die Joodse Raadslede was dit ‘n reuse oorwinning! ‘n Oorwinning oor wat?
Johannes is bedroef tot die dood toe, maar terselfdertyd woedend. Van Jesus het hierdie volk niks anders gekry nie as liefde. Dag-vir-dag het Hy Hom afgesloof om talle siekes gesond te maak en duiwels uit te dryf en vir mense kos te gee. Hy het hulle geleer, en die liefde wat uit Hom gestraal het was oorweldigend. Tóg het hulle Hom verwerp op die mees walglike manier moontlik. Van die soldate kan ‘n mens dit dalk verstaan, maar die Joodse volk vir wie Hy so baie gedoen het … dit is onverstaanbaar! Terwyl die volk daar in veragting staan en toekyk, jou hulle geestelike leiers Hom uit en maak hulle ‘n bespotting van Hom deur na Hom te verwys as “die Christus wat deur God uitverkies is”. As hulle maar net geweet het hoe absoluut waar hulle bespotting was.......
Om sout in Jesus se wonde te vryf, koggel die soldate: “As jy die koning van die Jode is, red jouself!” Hoe verskriklik seer moet dit Hom nie maak nie! Net om nog so ’n laaste spyker in te slaan, word daar ’n haastige “amptelike” kennisgewing aan Sy kruis aangebring: “Dit is die Koning van die Jode”. Hieroor is die Jode nie gelukkig met hulle “bondgenote” nie, want hulle wil ten alle koste hulleself van Hom distansiëer.
Hoe ironies, dat die Joodse Godsdienstige leiers en die afgodsdienende Romeinse owerheid saamwerk om van Jesus ontslae te raak. Hulle skroom nie vir ‘n oomblik om die goddelose se hulp in te roep nie, en sodoende met die duiwel saam te werk teen die heilige Gesalfde van God.
Ons mag nooit, óóit vir ‘n enkele oomblik vergeet hoeveel Jesus opgeoffer het vir ons sondes nie. Ons durf nie Jesus se opoffering sommer so aanvaar as iets wat maar net gebeur het nie. Ons is dúúr gekoop! En om daardie rede kan ons nie anders nie as om ‘n lewe van dankbaarheid te leef vir Hom wat so verskriklik baie vir ons gedoen het. Ons durf nie toelaat dat sonde ons lewe besoedel nie, maar die grootste is dat ons Jesus se liefde ten volle moet uitleef. Hy het die grootste liefdesdaad óóit gedoen, en die minste wat ek en jy kan doen, is om ‘n bietjie van daardie liefde terug te ploeg in ons verhouding met God en ons medemens.
Gebed:
Here, U liefde vir my was so groot - hoe sal ek ooit iets daarvoor terug kan gee?