Romeine 12:3-17

Een groot passie uit my jong dae was om alle dinge wat meganies en elektronies is te ondersoek om uit te vind wat hulle maak werk. Ongelukkig het ek nie juis baie daaruit geleer nie, maar elke horlosie en masjientjie en meghêftertjie het my nuuskierigheid geprikkel tot breekpunt toe, en dan haal ek hom uitmekaar om sy werking te sien.

Die groot probleem het egter keer op keer gekom, dat ek nie ‘n baie goeie geheue het nie, en dikwels vergeet ek watter partjie kom waar by die aanmekaarsit van die ding. En dan het dit gebeur dat ek gewoonlik 'n paar ratjies oor het. Verniet of daardie ding wil loop sonder sy spaarpart! Dit het my gewoonlik ure van bloedsweet gekos om uit te vind waar ek verkeerd gegaan het. Soms het so ‘n mank meghêftertjie op die rak beland en nooit weer gedoen wat hy veronderstel was om te doen nie!

Ek en jy as gelowiges, is ratjies in God se gemeente, en in vanoggend se Skrifgedeelte wil Paulus vir ons verduidelik hoe hierdie ratjie inpas, en wat sy werkverrigting moet wees. Elke ratjie is van uiterste belang, en as een besluit dat hy nie meer wil werk nie, dan gaan die hele masjien mank. Dus is dit van uiterste belang dat ons daardie opofferende liefde waarvan ons in die vorige dagstukkie gepraat het in die heel eerste plek in ons eie gemeente moet uitleef. Dit gebeur al meer en meer dat mense beweer dat hulle God liefhet, maar hulle raak totaal onbetrokke by ‘n kerk of medegelowiges. Gister het ons ook gesien van die dankbaarheidslewe. Paulus verduidelik nou dat ons nuut moet begin dink oor ons gemeente en presies wat ons posisie en roeping binne daardie gemeente is. Om jou roeping daar uit te leef is die begin van die dankbaarheidslewe.

As jy na ‘n horlosie gaan kyk, sien jy groot, belangrike ratte, kleineres en piepklein ou ratjies. Dis juis dáár waar ek dikwels gestruikel het in my prille jeug, want jy kyk die ou heel kleintjies so maklik mis, en dan hik die horlosie. Ek het baie gou geleer dat die heel kleinste ratjie nét so onmisbaar is as die ou groot wawielrat. Om ‘n top posisie in die gemeente se ratwerk te beklee, is niks meer belangrik as om die ou te wees wat die vloere vee nie. Dis ook niks minder belangrik nie! Om nuut te dink oor jou roeping in die gemeente, is die eerste kenmerk dat jy nie ‘n te hoë selfbeeld sal hê, en jouself dalk sal verhef bo ander nie. Aan die anderkant is ‘n lae selfbeeld ewe gevaarlik! Elkeen van ons moet besef hoe belangrik hy is, sonder hoogmoed.

“Beskeidenheid” is die towerwoordjie, maar dan opregte beskeidenheid, nie ‘n aangeplakte, vals beskeidenheid nie. Paulus stel dit só: “Wees beskeie in ooreenstemming met die maat van geloof wat God aan jou toebedeel het” (vers 3). Met ander woorde, ons moet te alle tye onthou dat God deur my en jou ‘n bepaalde doel in die gemeente wil bereik, en dat Hy vir ons sekere gawes gegee het wat ons “werktuie” is om daardie doel te bereik. Indirek is ek en jy dus ‘n geskenk van God aan die gemeente.

Hierdie gedagte hou sekere konsekwensies vir ons in: Ons moet duidelik verstaan dat ons nie as enkelinge in die wêreld geplaas is nie, maar as deel van die liggaam van die kerk. Soos wat die horlosie se ratjies mekaar nodig het, en soos wat ‘n mens se ledemate mekaar nodig het om behoorlik te kan funksioneer, net so kan die kerk slegs tot sy volle potensiaal kom as ál die gelowiges - en dit sluit ook vir my en jou in - die gawes wat God ons gegee het ten volle uitleef.

Iemand sê eendag vir my: “Maar ek het dan géén gawes nie!” Paulus sê dit baie duidelik dat God aan élkeen ‘n genadegawe gegee het wat in die gemeente nodig is. Hy noem hier sewe voorbeelde van gawes (elders noem hy nog ander ook). Met verbasing lees ons hier nie juis van verhewe dinge nie, maar doodgewone, alledaagse dinge soos diens, onderrig, moed inpraat en help.

Dit het tyd geword dat ons moet gaan sit en vasstel watter soort gawes God ons gegee het. Dikwels is dit dinge wat ons in elkgeval lief is om te doen. Dit is belangrik dat jy dan na jou gemeente toe sal gaan en jou aanmeld om diensbaar te wees op die terrein waar jou passie lê. Die wonderlike hiervan is dat jy naderhand sal agterkom dat jou vermoëns ontwikkel omdat jy dit oefening gee, en dalk help dit jou om boonop nog verskuilde gawes te ontdek waarvan jy nooit eers geweet het nie.

Ons moet egter baie versigtig wees om dit nie maar net te sien as nóg ‘n werk wat gedoen moet word nie. Dan moet jy dit eerder los! Te alle tye moet jou enigste motivering wees: ‘n manier om jou dankbaarheid teenoor God uit te leef, sonder enige bybedoelings. Nóóit mag jou eie ek die middelpunt van jou diens wees nie, maar jou werk in die gemeente moet gekenmerk word dat jy met blydskap jou álles gee sonder om enigiets terug te verwag. Sodoende is jy naby aan Jesus, die Een wat vir jou alles gegee het sonder om enigiets terug te hou.

Gebed:

Here, help my asseblief om my gawes te ontdek en daadwerklik in rat te kom.