Johannes 11:33-44
Mag ‘n mens huil? Mag jy bedroef wees? Paulus leer ons dan om altyd blymoedig te wees - om selfs deur die allerverskriklikste situasie nog vrolik te moet kan sing en lag. Dan pas huil mos nêrens in die prentjie in nie. Of hoe?
Die skok is duidelik op Petrus se gesig te lees - nou het hy álles gesien: sy Meester, Jesus staan sowaar en huil! Hy het Jesus nog nóóit so bedroef gesien nie! Marta staan by Jesus en Maria kniel by Sy voete. ‘n Groep mense drom al kermend om hulle saam, ‘n droewige prentjie inderdaad! Dan gebeur die verrassende, Jesus se gemoed skiet vol en Hy huil ook. Waarom sou dit gebeur?
Ek kom gereeld op begrafnisse, dikwels van mense wat ek nie eers geken het nie. Ek doen dikwels video-uitsendings by begrafnisse. As ek tydens so ‘n roudiens of gedenkdiens my oë oor die mense laat gaan, sien ek die droefheid op die gesigte. Hulle het iemand dierbaar verloor en hulle huil. Ek kry veral die persoon wat die bedankings doen só jammer. Hulle begin gewoonlik vol moed en selfvertroue praat, maar dan skiet die gemoed vol en hulle kry bykans nie ‘n woord uit nie. Op daardie stadium is alles gewoonlik net een te veel vir my en ek huil heerlik saam met almal, al ken ek hulle van g’n kant af nie. Dit is met sulke tye dat ek die Here dank dat ek nooit ‘n predikant geword het nie, want ek is gans te emosioneel. Hoe kry hy dit reg om nie saam te huil nie?
Ja, ‘n mens (selfs ‘n man!) mag maar huil! Vir vrouens kom dit mos baie natúúrlik! Maar die vraag is, waarom het Jesus gehuil? Was dit omdat Hy waarlik vir Lasarus so lief gehad het? Dis immers wat die Jode gedink het! Nee, ek dink nie so nie, want Jesus was tog dééglik bewus van die dinge wat sou volg. Hy het geweet dat Hy Lasarus kon opwek en boonop dat Lasarus die ewige lewe gehad het en dus nie werklik dood was nie. Gewoonlik soek mense Jesus se droefheid in die kortsigtigheid van Sy vriende. Hulle het Hom deeglik geken en Marta het boonop dan so pas bely dat Hy die Christus is. Sy het met haar hele hart geglo! Tóg was daar in hulle harte steeds daardie onsekerheid en hulle kon maar nét nie die volle prentjie raaksien nie. Was Jesus bedroef omdat hulle ten spyte van alles nie kon verstaan nie?
Dalk moet ons ‘n paar verse aanlees om ‘n beter prentjie van Jesus se droefheid te kry. Hy wou na Lasarus se graf geneem word. Dan volg al die opmerkings as mense sien dat Hy huil, sommige van hulle vol deernis - “Kyk hoe lief het Hy hom gehad!” Daar was egter ook die snedige aanmerkings: “Hy kon ‘n blinde laat sien – kon Hy dan nie gekeer het dat hierdie man sterf nie?” Ons lees in hulle aanmerkings vyandigheid, verwyt, ongeloof. Weereens skiet Jesus se gemoed vol en Hy huil. Dalk moet ons dus Sy hartseer sien - nie oor Lasarus nie, maar oor die onkunde en sondigheid waarmee Hy hier te doen kry. Jesus moes sékerlik geweet het dat, alhoewel daar gelowiges onder hierdie mense was wat beslis saam met Hom in die paradys sou wees, die grootste deel van hierdie mense op pad was na die ewige verderf! Ek sien dus Jesus se droefheid oor almal wat besig was om verlore te gaan as gevolg van hulle ongeloof.
Maar terug by die verhaal: Petrus stap sleepvoet saam met die huilende stoet na die graf en sy trane dreig ook om uit te bars, maar hy is mos 'n geharde visserman! Die graf is ‘n gat wat uitgekap is in die rots en daar is ‘n groot klip voor die opening gerol om dit te seël. As dit eenmaal verseël is, word so ‘n graf beslis nie gou weer oopgemaak nie, want natuurlik is die reuk van die ontbindende lyk onhoudbaar!
Petrus skrik hom boeglam as Jesus die ondenkbare vra, dat hulle die klip wegrol! Marta protesteer heftig - die liggaam ruik al erg!
Ai tóg Marta! Sy het met haar eie oë talle asemrowende wonderwerke aanskou wat Jesus gedoen het. Sy het herken dat Hy die Seun van God is, maar steeds kon dit nie in haar verstand indring dat Hy tot alles - absoluut hééltemal alles in staat is nie, selfs om haar broer uit die dood te laat opstaan! Dit sou natuurlik beteken dat Lasarus se liggaam in ‘n sekere sin herskep moes word omdat Hy al begin ontbind het. Maar vir die Skepper van die heelal is hierdie ‘n nietigheid! Nou moet God se almag aan haar en Petrus en al die ander om hulle openbaar word!
Die doodsreuk hang swaar om die groep as die klip weggerol word. Petrus hou sy hand styf voor sy mond en neus. Dan bid Jesus dat die Vader Hom ter wille van die omstanders die wonder van lewe moet gee. Na dese mag daar géén twyfel wees dat Jesus waarlik die Seun van God is nie!
Petrus val ampertjies flou want op Jesus se bevel kom Lasarus springlewendig uit die graf gestap, steeds toegedraai in sy grafdoeke.
Jesus is inderdaad die Opstanding en die Lewe. Petrus en elke roubeklaer wat daardie dag in Betanië was, móés dit met hulle eie oë sien! Vandag is hierdie maar net een van talle sulke wondere wat ons as gelowiges se geloof versterk en net weereens vir ons sê dat by Jesus niks, maar níks onmoontlik is nie. Glo jy dit? Ek glo met my hele hart!
Gebed:
Here, dankie dat ek vandag kan weet dat ek ‘n Almagtige God aanbid!