Lukas 9:44-50

Sondagoggend gaan staan die dominee voor die gemeente. Skielik, uit die bloute kondig hy aan: “Liewe gemeente, ek wil julle net inlig dat ek binnekort nie meer met julle gaan wees nie.” Daar sak so ‘n gegons oor die gemeente toe, en almal wonder wat hierdie dominee nou eintlik bedoel het. Is hy terminaal siek? Of gaan hy net weg? Almal is te bang om hom daaroor uit te vra, en hy brei self ook nie verder oor die onderwerp uit nie.

Dit is presies hoe Jesus se dissipels gevoel het. Jesus het nie vir hulle uitgespel presies wat sou gebeur nie, maar met hierdie aankondiging dat Hy oorgelewer sou word, is die manne redelik omgekrap. Hulle is egter te bang om Hom daaroor uit te vra. Daar is soveel teenstrydighede: kyk dan nou maar net hoe gewild hulle Meester is onder die mense! Almal drom om Hom saam, en niemand kan genoeg kry van Sy prediking nie. Waarom sou Hy dan nou verwerp word? Waarom sou dieselfde mense wat Hom so ophemel, Hom wou veroordeel? Kyk net hoeveel wonderwerke doen Hy vir die mense! Dis nou al die hóéveelste keer dat Jesus sulke opmerkings maak! Hulle verstaan nie!

Een ding is egter stadig besig om tot hulle deur te dring, en dit is dat hulle Meester gaan sterf, maar dit is te verskriklik om daaraan te dink, dus praat hulle liewers nie eers daaroor nie.

Ten spyte van hierdie sombere gedagtes wat so bly spook by hulle, en ten spyte van die gewigtigheid van die oomblik, begin die manne onder mekaar stry oor wie van hulle nou eintlik die belangrikste is. Judas hanteer die manne se finansies, dalk is hy om daardie rede so ‘n trappie hoër as die res. Johannes reken egter dat hy moontlik so ‘n aks hoër is, want hy en Jesus het ‘n baie besonderse verhouding. Hy beskryf homself as “die een wat Jesus liefgehad het.” Petrus se leierseienskappe maak al die ander jaloers, maar dan maak hy dikwels so liederlik droog dat almal vir hom kwaad word. En dan is daar natuurlik Jakobus en Johannes, die ander tien kyk hulle hoeka skeef aan! Hulle ma het die vermetelheid gehad om vir Jesus te kom vra dat haar twee seuntjies ereposisies in die Koninkryk moet kry. Verbeel jou! Daar word nou nie juis hardop gestry nie, maar die manne tjuu-tjuu so onder mekaar, en hulle loop met donker gedagtes rond!

Baie duidelik het die manne nie die vaagste idee waaroor dit alles gaan nie. Het hulle dan nog nie die boodskap gekry nie? Het hulle dan nog nie gesien wat hulle Meester doen nie? Kan hulle net eenvoudig nie besef dat dit nie gaan oor wie groot is nie, maar dat alles rondom diens draai nie? Hulle Meester het so pas vertel dat Hy gaan sterf, en ál waaroor hulle kan dink is hulle eie status!

Dan trek Jesus ‘n kindjie nader om by hulle ‘n baie belangrike les tuis te bring. Ons moet onthou dat kinders in daardie tyd nie die status en voorregte gehad het wat hulle vandag het nie. ‘n Kind was net ‘n stukkie eiendom waarmee die ouers basies kon doen wat hulle wou. Hy kon op géén manier meeding met grootmense nie. Hy het absoluut géén status in die lewe gehad nie. Anders as vandag, het kinders destyds hulle plek in die samelewing geken. Nederigheid was een van die uitstaande eienskappe van enige kind. Op ‘n subtiele en liefdevolle manier verduidelik Jesus dan vir Sy dissipels hoe hulle optrede teenoor mekaar behoort te wees. Die kind is ‘n simbool van nederigheid, van iemand wat die minste is, en dit met sy hele lewe wys. Nederigheid, dít is wat Hy graag wil hê wat die dissipels moet uitleef.

Nederigheid is vandag ‘n baie rare eienskap. Selfs onder gelowiges is daar ‘n hiërargie wat gehandhaaf moet word, en elkeen baklei om so hoog moontlik op hierdie piramiede te wees. Dikwels is dit lagwekkend as jy die grootkokkedore aanskou, hoe hulle tekere gaan om al die aandag te kry. Selfs in die héél hoogste kringe van die politiek raas en blaas dit om aandag. Van nederigheid is dáár géén sprake nie. Ons het dit verlede week weereens duidelik gesien tydens die sirkus wat afgespeel het in die parlement! Maar in ons eie lewe gaan dit dikwels ook maar so! Selfs in die kerk is daar daagliks ‘n gestry oor wie nou eintlik in die hoogste gestoelte sit.

Maar deur hierdie kindertjies verduidelik Jesus ook aan die dissipels hoedanig Sy eie verhouding tot die Vader is. Wanneer hulle vir Jesus eer, betoon hulle terselfdertyd ook eer aan die Vader.

Hoe moet ons Jesus eer? Eerlik en opreg, soos die kindjie van ouds, en met al die nederigheid en respek wat daardie kindjie vir sy meerderes gehad het. Gelowiges is so dikwels totaal disrespekvol teenoor Jesus. Ons moet onthou wat ons status in die Koninkryk is, dat Hy ver bo ons verhewe is, en dat ons aan Hom daardie nodige respek en eer moet gee. ‘n Kind sou dit byvoorbeeld nooit gewaag het om sy meerderes te beveel om iets te doen nie. So durf ons nooit óóit vir God “beveel” of probeer om Sy arm te draai om sekere dinge te doen, soos ons wél so dikwels doen nie. Ons moet eerder in nederige afhanklikheid na Hom gaan.

Gebed:

Here, vergewe my waar ek so dikwels disrespekvol teenoor U is en ook teenoor my medemens.